zondag 30 januari 2005
aanvang: 11:00 uur
Mechelse Stadsschouwburg
Keizerstraat 3, Mechelen
Interview
|
Moments Musicaux
Het is ontluisterend om achter de grootse muzikale pracht van Schubert een mateloos gekwetst mannetje te ontdekken.
Waarom was je in dit Schubert project geïnteresseerd?
Het is voor het eerst dat ik een voorstelling maak waarin muziek en tekstmateriaal samengaan. Of beter gezegd, waarin muziek een onmiskenbare hoofdrol speelt. Acteurs zijn gewend om met andere acteurs op het toneel te staan, om een interactie te laten bestaan tussen personages. Nu heb ik als het ware muziek als tegenspeler, muziek die natuurlijk door een mens van vlees en bloed wordt uitgevoerd, en ik kan niet genoeg onderstrepen hoe meesterlijk Jan zich van die taak kwijt. Ik ben zelf geen muzikant, ik bespeel zelf geen instrument (enig kampvuurgitaarspel buiten beschouwing gelaten), en ik sta dus altijd met open mond en niet zonder een zekere afgunst te kijken en te luisteren naar mensen die al die muziek uit hun instrument kunnen toveren. Bij de eerste repetitie moest ik daarom ook een zekere schroom overwinnen, omdat ik snel het gevoel kreeg dat ik met al mijn woorden hoegenaamd geen partij kon vormen voor de muziek van Schubert. Maar toen ik daar voorbij was, kwam er plaats voor een aangenaam samengaan van muziek en woord, voor de ontdekking dat muziek en woord niet noodzakelijk met mekaar moeten wedijveren, maar heel mooi en versterkend kunnen samenvallen.
Hoe heb je de teksten aangepakt?
Het moeilijke, maar tegelijkertijd ook het boeiende, is om de teksten van Härtling in de uitvoering een dramatische dimensie te geven. Het is in wezen een leestekst en geen speeltekst. Het is dus geen vertelling die uit de mond van een duidelijk personage komt. En als acteur heb ik daar toch altijd een zekere behoefte aan. Ik ben geen verteller maar een acteur en wil dus ook altijd op zoek gaan naar een spelmatige ingang. Bij deze tekst leek het mij de beste keuze om te vertellen vanuit het standpunt van de schrijver, wat zeker niet Peter Härtling zelf hoeft te zijn. Ik vertel vanuit het standpunt van iemand die bezig is het leven van Schubert te ontrafelen, die gaandeweg meer en meer door dat leven wordt gegrepen en erover moet vertellen. Op die manier kan ik deze toch wel erg literaire tekst ook een persoonlijke en emotionele betrokkenheid meegeven.
Wat was je visie op de voorstelling? Je koos blijkbaar voor teksten die gaan over de relatie met zijn vader, moeder, broer en niet voor fragmenten die refereren aan de politieke situatie van toen (over de censor bijvoorbeeld). Was dit bewust of waren die andere teksten theatraal krachtiger?
Het politieke klimaat in het Wenen van Schubert, en de rol die zijn muziek heeft gespeeld in de grotendeels clandestiene politieke bedrijvigheid van de burgers, vormen zeker een boeiend thema, alleen al daarover zou je waarschijnlijk een erg interessante voorstelling kunnen maken. Maar ik heb de indruk dat Peter Härtling op dit aspect van Schuberts leven niet zoveel nadruk heeft willen leggen. Er is in zijn boek hierover niet zoveel materiaal te vinden. En misschien vind ik dat politieke thema wel te belangrijk om het alleen maar zijdelings aan bod te laten komen. Ik denk dat de voorstelling nu een rechtmatig beeld geeft van de biografie die Peter Härtling heeft geschreven. Daarnaast is het ook zeker zo dat de teksten die vertellen over dat kleine, menselijke leventje van Schubert, de verhalen over zijn liefhebbende maar zo harde en begriploze vader, zijn zorgzame maar zo zwakke moeder, zijn hopeloze liefdesperikelen, dat al die verhalen een veel grotere theatrale zeggingskracht hebben. En ik geloof dat het ontluisterend is om achter die onnoemelijk grootse muzikale pracht van Schubert een mateloos gekwetst en vaak zielig mannetje te ontdekken.
Je visie op het leven van Schubert is hierdoor waarschijnlijk veranderd. Luister je nu ook anders naar zijn muziek?
Laat ik het zo zeggen, door dit project heb ik een visie op het leven van Schubert gekregen. Voordien was dat leven mij totaal onbekend. Klassieke muziek is zo tijdloos en zo alles overstijgend dat ze haar ontstaansmoment en haar makers ontstijgt. Bij onze hedendaagse pop en rockmuziek zijn de tijdsgeest en de uitvoerende artiesten veel minder van de muziek los te koppelen. Als je een werk van Schubert hoort, dan denk je niet aan Wenen, of aan Schubert zelf of aan de tijd waarin hij leefde, de muziek bestaat dan op zich en is van nu. Het is daarom toch erg boeiend om te ontdekken aan wiens onmetelijke talent al die muziek is ontsproten. En als je ziet in welke sociale omstandigheden een man als Schubert leefde en werkte, hoe dramatisch en triest zijn leven zich heeft ontwikkeld, dan kan dat alleen maar leiden tot een nog grotere bewondering.
Top
Copyright © 2004 vzw Kontekst - Pagina gewijzigd op
06-aug-06
door de webmaster.
|