Bach en Robinson Crusoe
Interview
De onsterfelijke kwaliteit van twee heren
(een gesprek met Roel Dieltiens en Josse de Pauw)
U merkte het al in onze jaarbrochure, dit jaar speelt het woord in de programmering van vzw Kontekst een belangrijke rol. We houden het hierbij echter bewust heel sober: een auteur met een tekst, een componist met een partituur vinden een acteur met een stem, een cellist met een instrument. Meer hoeft dat niet te zijn. Zeker niet als de bronnen Bach en Defoe zijn en de uitvoerders Roel Dieltiens en Josse De Pauw heten.
Hoe zijn jullie beginnen samenwerken?
JDP: Ik kende Roel al een tijdje. We hadden mekaar al een aantal keren gekruist in de wandelgangen en coulissen van theaterhuizen en waren mekaar overduidelijk welgezind. Toen Cultuurcentrum De Velinx in Tongeren ons een paar jaren geleden vroeg of we voor hun reeks Tijdgenoten niet iets samen wilden doen, gingen we daar graag op in. Het Festival van Vlaanderen vroeg ons dit jaar of we het programma konden hernemen voor hun 'Bachdag' in Gent en zo is deze kleine voorstelling aan een beperkt tourneetje begonnen
De combinatie Bach en Defoe is vrij ongewoon.
JDP: Voor Roel stond het vlug vast dat hij voor Tijdgenoten Bach zou spelen. Ik vroeg me dan af wat daarbij paste. Welke schrijvers in dezelfde tijd geleefd hadden. Ik ben dan gaan zoeken en tot mijn verbazing vond ik Jonathan Swift met zijn Gullivers' Travels en Daniel Defoe met Robinson Crusoë.
Verrassend!
JDP: Ja. Bach associëren we altijd met heel oud, maar over de romans van Defoe en Swift hebben we het gevoel dat ze 'nieuwer' zijn. Waarschijnlijk omdat ze meestal tot ons komen in de vorm van jeugdboeken of als jeugdfilms en we ze dus enkel in een gereduceerde vorm kennen. Maar zowel Bach als Defoe leefden wel degelijk eind zeventiende, begin achttiende eeuw.
Hoe hebben jullie het aangepakt?
JDP: Ik lees wat fragmenten uit de originele (vertaalde) tekst en die zijn opvallend actueel, zij het in een barokke taal geschreven. Roel speelt enige bewegingen uit de Suites. Ik hou, wat de fragmenten betreft, de chronologie van het verhaal aan, Roel kiest min of meer op het moment zelf wat hij erbij speelt. In het beste geval levert Bach 'filmachtige' muziek bij de beelden die Defoe oproept.
Roel Dieltiens: Eigenlijk is het programma heel eenvoudig en organisch ontstaan. We lieten vooral de sfeer bepalen wat er moest komen. Soms koos ik een melodie op basis van de sfeer die in de tekst van Josse zat. Maar het omgekeerde gebeurde ook, dat een bepaalde muzikale beweging Josse deed denken aan een fragment dat hij gelezen had.
Mag dat wel, een suite van Bach uit elkaar trekken?
RD: (lacht) Dan zou je ook geen aparte fragmenten uit een roman mogen kiezen. Alle muziek van Bach is mooi. Op de manier waarop wij ermee omgaan, ga je misschien anders luisteren. Ik speel niet alleen de bewegingen van een suite niet in de juiste volgorde, maar ik vermeng de verschillende suites door elkaar al naargelang het mij uitkomt. Dat creëert dus een spanning en een melomane luisteraar valt zo van de ene muzikale verrassing in de andere. En in het beste geval versterken tekst en muziek elkaar en ontstaat er een nieuw geheel. Ik denk dat je door deze aanpak ook een beter idee krijgt van de context waarin mensen van die tijd naar Bach luisterden, hoe ze Defoe lazen.
Hebben jullie daarom die productie gemaakt?
JDP: (laconiek). Het feit dat het werk van beide heren (Bach&Defoe) na een kleine driehonderd jaar nog steeds in de rekken van de Fnac ligt, moet als reden volstaan.
Top
Copyright © 2004 vzw Kontekst - Pagina gewijzigd op
06-aug-06
door de webmaster.
|